راههای رهایی از احساس گناه

احساس گناه چیست؟

احساس گناه یکی از موارد بسیار مهمی است که اعتماد به نفس ما را شدیداً پایین می آورد و جلو دستیابی به موفقیت را از ما می گیرد. احساس گناه، حس پشیمانی  و یا ناراحتی از اتفاقی است که عمدی و یا غیرعمدی صورت گرفته است.بعضی از افراد وقتی اشتباهی را مرتکب می شوند، (مثلاً قبلاً در حق یک نفر بدی کرده اند) خودشان را نمی بخشند و همین نبخشیدن خود به صورت احساس گناه ظاهر می شود.

اگر این احساس گناه درمان نشود و ما خودمان را نبخشیم و خودمان را آزار دهیم و خودمان را لایق ندانیم، می تواند صدمات جبران ناپذیری به ما وارد کند و هر گونه تلاش ما را جهت رسیدن به خواسته هایمان خنثی کند.

ما برای درمان احساس گناه و نبخشیدن خودمان سه راه جلو رو داریم:

راه اول: قبول واقعیت است.

یعنی بپذیریم که ما یک خطا و یا اشتباه خاص را انجام داده ایم و به هیچ عنوان نمی توانیم به گذشته برگردیم و آن را تغییر دهیم، پس کار درست این است که آن را قبول کنیم و بعد خودمان را بپذیریم و ارزشمند بدانیم و بگوییم درسته که این اشتباه را انجام داده ام ولی اشکالی ندارد، چون انسان جایز الخطاست. اما من همچنان موجودی ارزشمند هستم و تمام تلاش خودم را می کنم تا هر کاری از دستم بر می آید برای جبران این اشتباه انجام دهم.

 راه دوم: تقاضای بخشش از طرف مقابل

اگر در حق کسی بدی کرده ایم و خواسته و یا ناخواسته ضرری را به او رسانده ایم. بدون هیچ تاخیری پیش او برویم و صادقانه موضوع را برایش توضیح دهیم و از ته دل از او معذرت بخواهیم و اگر حقی از او ضایع کرده ایم آن را پرداخت کنیم، خلاصه به هر طریقی که شده، او را راضی کنیم.

اقدامک:

اگر این مورد در مورد شما صدق می کند، در اسرع وقت شخص مورد نظر را پیدا کرده و تلاش کنید حق او را پرداخت کنید و او را راضی نمایید. این کار واقعاً فوریت دارد چون با داشتن حس احساس گناه دقیقاً مثل این است که یک پای خود را روی پدال گاز گذاشته و پای دیگرتان را روی ترمز قرار داده اید. و با داشتن این حس ناخوشایند ناخودآگاه حرکت به سمت اهداف و قرار گرفتن در مسیر رشد و پیشرفت غیرممکن است.

راه سوم: توبه و طلب مغرفت از خدای رحمان

اگر شخص مورد نظر را پیدا نکردیم و یا اینکه نتوانستیم او را راضی کنیم، توبه کرده و از ته دل از خدای خودمان بخواهیم که ما را ببخشد و به راه راست هدایت نماید. و مطمئن باشید که خداوند توبه پذیر و مهربان است.

ابوسعید ابوخیر رباعی جالبی در این مورد دارند:

بـاز آ  بـاز آ  هـر آنچه هـستی بـاز آ

گـر کـافر و گـبر و بـت‌پرستی بـاز آ

ایـن درگـه مـا درگـه نومیـدی نیست

صـد بـار اگـر تـوبه شـکـستی بـاز آ

 و در جای دیگر

از امام علی(ع) پرسیدند که بزرگترین گناه کبیره کدام است؟
امیرالمومنین(ع) در پاسخ فرمودند: مایوس و ناامید شدن از رحمت الهی!

پس هیچوقت از رحمت خداوند مایوس نشویم.

زندگی کردن همراه با احساس گناه خیلی دردآور است و واقعاً با احساس گناه تمامی لحظات زندگی را از دست می دهیم. من کسانی را دیده ام که با خودشان مثل یک مجرم برخورد می کنند و این احساس گناه باعث شده که با خودشان با بدی رفتار کنند تا جایی که ناخودآگاه به خودشان آسیب می رسانند، تعدادی از افرادی که سیگار می کشند و یا مراقب سلامتی خودشان نیستند، نشانه های از احساس گناه در آنها مشاهده می شود.

چند سال پیش دربین بیمارانی که به من مراجعه می کنند به یک اتفاق عجیبی برخوردم، یک پیرمرد حدوداً شصت ساله بود و من متوجه شدم بعد از اینکه داشت سرفه می کرد با صدای بلند به خودش گفت: “زهرمار” و من واقعاً شوکه شدم. بعد دیدم که این شخص از خودش ناراحت است و همین ناراحتی و احساس گناه باعث شده بود که ناخودآگاه با خودش بد شود و بیماری را به سمت خود جذب کند.

آیا شخصی که با خودش اینجوری رفتار می کند، کاملاً با موفقیت و خوشبختی بیگانه نیست؟